Fizjoterapeuta Michał Potocki: Lubię ludzi i chcę im pomagać sprawniej funkcjonować

Kształciłem się najpierw na Podhalańskiej Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej w Nowym Targu, gdzie zrobiłem licencjat. Tytuł magistra obroniłem na Uniwersytecie Medycznym w Łodzi. Oba profile były typowo medyczne, przekazywano nam wiedzę kliniczną. Rozwijałem się podczas praktyk w wielu szpitalach, placówkach zdrowia i zakładach rehabilitacji.

Dziś najczęściej pracuję z pacjentami ortopedycznymi, np. z urazami rdzenia, rwą kulszową, po wymianie stawu biodrowego, z problemami z barkami, stawami kolanowymi, stożkami rotatorów, zerwaniami i naciągnięciami. Jest też wielu pacjentów po udarach, którzy nie mogą sobie poradzić sami.

Dlaczego rehabilitacja? Od zawsze podobała mi się praca z ludźmi. Lubię ludzi i chcę im pomagać lepiej funkcjonować. To mnie ukierunkowało. To wielka satysfakcja, gdy pacjent po cyklu zabiegów czuje się lepiej: ma szerszy zakres ruchu, nie odczuwa silnego bólu. To budujące, a każde pozytywne słowo daje mi motywację do działania. Miałem kiedyś w Przemyślu pacjentkę z problemami ze stożkiem rotatorów. Na początku krzyczała, bo bardzo ją bolało, ale zacisnęła zęby, bo widziała, że z każdym dniem jest lepiej. Na koniec otrzymałem od niej certyfikat: „od wdzięcznej pacjentki w dowód uznania za dobroć i zaangażowanie”. To był wspaniałe.

W tej pracy najważniejsze jest zaangażowanie. Widzę problem i staram się pomóc, szukam różnych rozwiązań, modyfikuję swój sposób działania. Jedno nie pomaga? To może pomoże drugie! Nie zniechęcam się. Staram się tak tłumaczyć, by pacjent rozumiał, co musimy zrobić i że nie wolno się poddawać. On sam musi chcieć. Jeśli nie ma woli pacjenta, nie może się udać. To kwestia wzajemnego zaufania.

W zawodzie pracuję od 4 lat. W Centrum Rehabilitacji mogę się rozwijać: podczas szkoleń, a zwłaszcza podczas indywidualnej pracy z pacjentem. Bardzo mi odpowiada tutejsza atmosfera. Mam duże wsparcie szefowej, chętnie mi pomaga w trudniejszych przypadkach. Doradza mi i zawsze mogę na nią liczyć, gdy mam wątpliwości. Bardzo to cenię.