Masażystka Klaudia Szczepanik: Wybrałam zawód, w którym stale mogę się rozwijać

Zawód masażysty zawsze bardzo mnie ciekawił, chciałam odkryć, w jaki sposób praca dłoni może przynieść ulgę chorym. Jak osobę, która cierpi, wyprowadza się z tego stanu, niweluje ból, poprawia samopoczucie i kondycję. Chciałam zrozumieć mechanizmy, które kierują tą pracą.

Mam 23 lata, jestem technikiem masażystką. Do tej pory odbywałam praktyki zawodowe w placówkach służby zdrowia. Pracowałam z pacjentami przemyskich szpitali i z dziećmi z niepełnosprawnościami. Praca z maluchami jest pasjonująca, ale też bardzo wymagająca. Dzieciom, zwłaszcza tym z dysfunkcjami, trudniej mówić o tym, co je boli, potrzeba sporo cierpliwości i czasu, by je usprawnić. W pracy z osobą dorosłą szybciej widać efekt, bo ona wie, z czym się boryka.

Dzięki studiom zdobyłam wiedze teoretyczną, teraz chcę wcielać ją w życie podczas pracy zawodowej. W zawodzie masażysty lubie to, że mogę pomagać ludziom, którzy tego potrzebują i nie wymaga to ode mnie wielkiego wysiłku, bo sporą dawkę wiedzy już mam. Trzeba po nią sięgać.

Gdy pacjenta przestaje boleć, gdy zaczyna sprawniej się poruszać, okazuje radość z postępów, mówi, że czuje się lepiej – jestem szczęśliwa i czuję satysfakcję. Nie ma nic piękniejszego od słów: „pomogła mi pani”, to napędza do pracy, daje motywację. Uwielbiam kontakt z ludźmi, zawsze podchodzę do pacjentów z uśmiechem, wiem, że to droga do tego, by się otworzyli.

Chcę się rozwijać, szukam jeszcze swojej drogi. Interesuje mnie i masaż relaksacyjny, i zdrowotny. W Centrum Rehabilitacji mogę się wykazać i poznać pacjentów z różnymi schorzeniami. Nabieram pewności siebie i przyjdzie czas, gdy zdecyduję, w jakim kierunku chcę się rozwijać. W tym zawodzie trzeba się stale dokształcać. I chcę to robić.